In haar jeugd vond Justine troost bij de eenvoudige paardenbloem. De bloem, met zijn heldergele blaadjes en pluizige zaadbol, leek kwetsbaar, maar voor haar was het een symbool van kracht en veerkracht. Geboren in Leiden, uit Molukse ouders, voelde ze zich vaak verscheurd tussen twee werelden. Muziek werd haar thuis. Haar stem, een mix van zachtheid en kracht, bracht haar snel naar de bühne en raakte miljoenen. Maar roem bracht ook een schaduw. Achter het applaus waren er momenten van eenzaamheid, tegenslagen en verlies. Justine voelde de stormen van het leven, zelfs als haar glimlach het publiek verblijdde. 

Op een sombere dag keek ze naar de paardenbloem in haar tuin. De wind blies de zaadjes weg, maar de bloem verloor haar wortels niet. Ze gaf zich over aan de storm, maar bleef groeien. Justine begreep dat ze niet gebroken hoefde te worden door haar struggles – ze kon zich aanpassen en opnieuw opstaan. 

Met deze nieuwe kracht maakte ze muziek die de kwetsbaarheid van het leven vierde, en haar stem werd een symbool van doorzettingsvermogen. Justine Pelmelay bleef bloeien, zoals de paardenbloem, en haar liederen verspreidden zich over de wereld, hoop gevend aan iedereen die haar hoorde.